 Miltonduff-Glenlivet to jedna z kilku destylarni usytuowanych w Elgin, drugim co do znaczenia ośrodku przemysłu gorzelniczego w Speyside w Szkocji. Najpopularniejszą wersją Miltonduff jest 12-letnia single malt oraz 10-letnia, butelkowane przez bodaj najbardziej znanego niezależnego dystrybutora, firmę Gordon & MacPhail z Elgin. Ponadto na rynku spotykana jest szeroka gama wyrobów destylarni o różnym wieku i zawartości alkoholu (w tym również wersje cask strength). Whisky Miltonduff to trunek raczej łagodny, typowy dla Speyside, o wrzosowym, nieco torfowym aromacie z nutami wanilii, oraz delikatnym kwiatowym smaku z akcentami korzennymi i nutą torfu.
Destylarnia założona została w rok po złagodzeniu obciążeń podatkowych, to jest w roku 1824. Zbudowana została w miejscu, w którym wcześniej znajdował się młyn na terenie opactwa Pluscarden. Do dnia dzisiejszego zachowało się na terenie destylarni koło młyńskie przypominające wcześniejszą działalność w tym miejscu. W związku z obfitością doskonałej jakości wody i żyzną ziemią, na której uprawiano głównie jęczmień, w owym czasie w okolicy działało ponad pięćdziesiąt nielegalnych wytwórni whisky. Miltonduff korzysta do dzisiaj z wody potoku Black Burn, biorącego początek ze źródeł niedaleko samego opactwa. Pierwszymi operatorami destylarni byli panowie Andrew Pearey i Robert Bairn. W 1866 roku destylarnia przechodzi w ręce Williama Stuarta, do którego kilkanaście lat później dołącza Thomas Yool. Razem przeprowadzają rozbudowę destylarni i walnie przyczyniają się do zwiększenia jej mocy produkcyjnych.
W 1936 roku, na krótko przed przestojem w produkcji spowodowanym wybuchem II wojny światowej, destylarnia Miltonduff została zakupiona przez spółkę Hirama Walkera, Hiram Walker-Gooderham & Worts Ltd. To głównie za ich sprawą Miltonduff - oprócz produkcji whisky - staje się ważnym ośrodkiem badawczym dla całego niemal przemysłu gorzelniczego. Budynki destylarni mieszczą również laboratoria i centrum technologiczne, a sama destylarnia staje się polem doświadczalnym dla wielu nowatorskich rozwiązań. Warto tu wymienić chociażby nowy, bardziej ekonomiczny system ogrzewania alembików podczas destylacji zastosowany w latach sześćdziesiątych, wprowadzony w życie system odsysania niepożądanego dwutlenku węgla podczas fermentacji czy opracowanie i zastosowanie nowego rodzaju alembika, zwanego Lomond still, lub Mosstowie still - od nazwy produkowanej w nich whisky.
W 1955 roku, w rezultacie badań chemika, Alistaira Cunninghama, w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na różnorodne gatunki whisky, opracowano nowy typ alembika, tzw. Lomond still. Różnica polegała na tym, że w szerszej niż zwykle szyjce umieszczono dodatkowe płytki rektyfikacyjne, które albo były napełniane zimną cieczą, albo pozostawiano suche, co miało wpływ na cyrkulację oparów wewnątrz alembika. W rezultacie otrzymano whisky o nieco odmiennym charakterze, którą nazwano Mosstowie. Produkcja Mosstowie - na przemian z regularną Miltonduff - trwała od 1964 do 1981 roku. W tej chwili można jeszcze zdobyć Mosstowie butelkowaną przez firmę Gordon & MacPhail w wyspecjalizowanych sklepach z whisky. Produkcję Mosstowie przerwano w 1981 roku z powodu dużego zapotrzebowania na Miltonduff (do produkcji blendu Ballantine's), a także ze względów technicznych - coś niedobrego działo się z owymi płytkami rektyfikacyjnymi. Inne destylarnie, które używały alembików typu Lomond still to Inverleven, Glenburgie i Scapa - wszystkie należące do spółki Hiram Walker.
Przez pewien czas destylarnia używała elementu "Glenlivet" w nazwie swoich produktów, lecz dość szybko zwyczaj ten zarzucono, podobnie jak w przypadku wszystkich innych destylarni, które do nazw swoich produktów dołączały owo swoiste określenie wysokiej jakości (Miltonduff znajduje się dość daleko od doliny rzeki Livet). W chwili obecnej w destylarni działają trzy zestawy alembików do podwójnej destylacji. |
